शब्दरांजण

आजची सकाळ इतकी सुंदर झाली, डोळे उघडले तर समोर खिडकीत दिसला इवलासा पाऊस, आणि कानाशी छपरावर पडणाऱ्या थेंबांचा आवाज... निवारा न मिळाल्याने चिंब भिजून पावसातच बसलेले पक्षी, आभाळात मात्र पावसाचीच नक्षी.. झाडांच्या पानांवर आकार,उकार नसलेली थेंबवेल, आणि पानांच्या कडेला, खिडकीच्या गजाला गोठलेले थेंब... करड्याच रंगाच्या वेगवेगळ्या छटा, वारा जणू विस्कटत होता पाऊसधारांच्या बटा, कारण तो पाऊस मध्येच शांत होता, मध्येच थोड्या वेगात होता, आणि आता तर एका वेगळ्याच आवेगात आलाय, दिवसभर कोसळायचा निश्चय करून... हवेतही गारवा आलाय, गोधडीची ऊब हवीशी वाटतेय, जिभेवर कॉफीची चव रेंगाळतेय, पोटाला भूकेची जाणीव होतेय, पण डोळे, त्यांना मात्र हलायचं नाहीये, समोर दिसणारा प्रत्येक थेंब, त्या थेंबाची प्रत्येक हालचाल, सततचा पाऊस, हे, हे सगळं डोळ्यात साठवायचंय... मनातल्या प्रत्येक शब्दाला कागदावर उतरवायचंय, त्याच शब्दांना माझ्या भावनांशी भांडायचंय, आठवणींना माझ्या आयुष्यातला प्रत्येक पाऊस आठवायचाय... रेनकोटमध्ये शिरून एक गोंडस बाळ दिसायचंय, हिंदू कॉलनीत साचणाऱ्या पाण्यातून वाट काढायचीये, छत्री...

पहिला दिवस हा सगळ्यात महत्वाचा, मग तो शाळेचा असो, प्रेमाचा असो, लग्नानंतरचा असो, कुठलाही असो त्याची उत्सुकता ही सारखीच असते... पण शाळेचा पहिला दिवस काही औरच असतो, या दिवशी काहीजण शाळेत जायचं नसतं म्हणून रडतात, मात्र नंतर, शाळेत पुन्हा जाणं शक्य नाही या भावनेने आपण सगळेच रडतो.. तर अशाच या  पहिल्या दिवसाचे हे दोन अनुभव.... पहिला दिवस, शाळेची चढलेली पहिली पायरी.. आत्तापर्यंत होती गुंफण, पण अचानक सुटलेला आईचा हात, सगळ्या मुलांबरोबर मला पुढे पाठवण्याची बाईंची गडबड, आणि आईची मात्र अश्रू लपवण्याची धडपड... भांबावलेल्या चेहऱ्याने पाहिलेला वर्ग, रडवेल्या छोट्या पऱ्यांचा तो जणू स्वर्ग. प्रत्येकाची आईला पाहण्याची तळमळ, डोळ्यांमधून मात्र अश्रूंची पळापळ.. स्पीकरवर लागलेली प्रार्थना, गुरूंना केलेली वंदना, न कळणारे शब्द, पण बाईंना कळलेल्या भावना... कविता म्हणण्याचा त्यांचा प्रयत्न, अजूनही काहींच्या डोळ्यात आसवांची रत्न, हळूहळू थांबलेलं रडू, शेपटीवाल्या प्राण्यांनी आणलेलं हसू, इवलासा युनिफॉर्म, केसांची दोन नारळाची झाडं, नाजूकसे बूट, युनिफॉर्मच्या कोपऱ्यात लावलेल...