शब्दरांजण

                       निष्पर्ण वृक्षावर भर दुपारी मी एकटाच बसलो होतो. ना मला कोणाची काळजी होती, ना कोणाला माझी . माझा माझा मस्त आराम चालला होता.टळटळीत ऊन पडलं  होतं. आसपास  कोणत्याच  अस्तित्वाची  जाणीव नव्हती, सगळी जीवसृष्टी जणू रजेवर गेली होती आणि मी एकटाच बाहेर पडलो होतो भटकायला. विश्रांतीचं ठिकाण होतं निष्पर्ण  वृक्ष , भुंडं झाड.                           बराच वेळ मी ह्या फांदीवरुन त्या फांदीवर फिरलो, झोके घेतले छोट्याश्या डहाळीवर. नंतर मात्र भूक लागली. म्हटलं चला काहीतरी खाऊया, मग लक्षात आलं, की अरे, झाड तर भुंडं ! ना पानं येण्याची आशा ना भविष्याची ओढ. मनात आलं, काय आहे या भुंड्या झाडाचं अस्तित्व ? कशाच्याच उपयोगाचं नाही ते, ना सावलीसाठी ना अन्नासाठी आणि ना निवाऱ्यासाठी. फक्त उपयोग होईल तो सरपणाला, पण म्हणजे भविष्य चुलीत जाणार.. आणि त्यात भर म्हणजे आहे एक झाड, त्यामुळे कुठे हिंड...

तिचे डोळे असेच असायचे नेहमी नदीच्या खोल डोहात बुडाल्यासारखे इतके गूढ की इतरांना फक्त ते डोळेच लक्षात रहायचे सतत काहीतरी शोधणारे, चाचपडणारे, टप्पोरे डोळे.. पण, ते नेहमी निस्तेज असायचे, त्या डोळ्यांना कसलाही लोभ नसायचा कसलं आकर्षण नसायचं कसलीही ईर्ष्या नसायची भीती तर त्याहून नाही तिचे डोळे नेहमी निडर असायचे एक वेगळाच रुबाब होता त्यांत मात्र तरीही ते निराश असायचे. तिच्या हृदयातल्या भावना, डोक्यातले विचार तिच्या डोळ्यापर्यंत पोहोचायचेच नाहीत की, तो रस्ताच बंद झाला होता? त्यांना कसलाही शोध नव्हता हव्यास नव्हता, की इच्छा नव्हती ते डोळे तर दुसऱ्या डोळ्यांकडे रोखून पाहूही शकायचे नाहीत मग डोळ्यांच्या सागरात बुडून कवीसारखं प्रेम करणं तर दूरवरच राहिलं. लोक तर तिला हे सांगायचेदेखील नाहीत की तिचे डोळे सुंदर आहेत, निळ्याशार पाण्यासारखे, नितळ, शांत, स्तब्ध.. त्या डोळ्यांना रंग नव्हता, रूप नव्हतं, आणि अस्तित्वही !