शब्दरांजण

          आत्ता अगदी थोड्याच वेळापूर्वी मी भाषा आणि त्याचं भविष्य या विषयावर एक संदेश (मेसेज) पाठवला होता, त्याच विषयावर थोडं सविस्तर बोलण्यासाठी ही आजची पोस्ट.त्याआधी विषय नक्की काय आहे हे थोडक्यात : भाषा, त्याचं भविष्य आणि विशेषतः मराठी. "मिळणं" आणि "भेटणं" या क्रियापदांमध्ये होणारी गफलत. तर, जेव्हा आपण एखादी भाषा शिकतो तेव्हा त्यातले शब्द, त्यांचा अर्थ आणि ते शब्द जिथे वापरले जातात त्यांचे संदर्भ हे सगळं शिकत असतो. बऱ्याचदा असं होतं की ह्या सगळ्यांची सांगड ही त्या त्या भाषिकानुसार बदलते. म्हणजे असं की, मराठी ही फक्त एकच नाहीये तर ती बऱ्याच छोटया छोटया अनेक मराठींची बनलेली आहे. मग ती पुण्याकडची मराठी असो, विदर्भातली असो किंवा खानदेशातली ह्या प्रत्येक प्रांतानुसार भाषा बदलते, जिला भाषाविज्ञानात Variation म्हणतात.  आता तुम्ही वास्तविकता डोळ्यासमोर ठेवा आणि बघा की गोष्टी कशा आणि कुठे बदलतात. प्रत्येक शहरात आणि गावात भागाभागांप्रमाणे भाषा बदलते, ह्या वाडीत एखाद्या शब्दाचा अर्थ क्ष असतो तर लगेच पुढच्या वाडीत त्याच शब्दाचा अर्थ य होतो.  ते म्हणतात ना " भारतात ब

तुझ्या ओंजळीतला प्राजक्त कधी बहरलाच नाही. मी वाट पाहत होते त्याच्या चैतन्याची, त्याच्या मनमुराद हसण्याची, लाजत मुरडत डोलण्याची, पण तसं झालंच नाही . तुझ्या ओंजळीतला प्राजक्त कधी बहरलाच नाही. त्याला बहुदा फुलणं आवडत नसावं, कारण कलाकार माणूस तू तुझ्याकडे सगळेच फुलतात, आपली क्षितिजं खुलवतात. प्राजक्त फुलायला हवा होता, पण तसं झालंच नाही. तुझ्या ओंजळीतला प्राजक्त कधी बहरलाच नाही. मला हवा होता तो बहरलेला प्राजक्त मनभरून सुगंध घेतला असता मी त्याचा, माझ्या ओंजळीत घेऊन त्याला स्पर्श केला असता, पण तसं झालंच नाही. तुझ्या ओंजळीतला प्राजक्त कधी बहरलाच नाही. प्राजक्त तसाच राहिला कोषात, बंदिस्त.. निष्क्रिय... फक्त तुझ्या ओंजळीच्या सावलीत, अस्तित्वहीन... ओळख नसलेला प्राजक्त....  त्याने बहरायला हवं होतं ना ? फुलायला हवं होतं, बागडायला हवं होतं, तुझ्या ओंजळीत नाचायला हवं होतं, पण तसं झालंच नाही. तुझ्या ओंजळीने, तुझ्या ओंजळीने प्राजक्ताला बहरुच दिलं नाही... का ?