शब्दरांजण

                 आज सकाळी ९.३० च्या सुमारास रेल्वेने प्रवास करत होते, बाहेर हलकासा पाऊस पडत होता. स्त्रियांच्या डब्यात अगदी गर्दीही नव्हती आणि डबा पूर्ण रिकामाही नव्हता. ऑफिसला जाणाऱ्या बायका, मुली, कॉलेजमध्ये जाणाऱ्या मुली आणि कानातल्यासारख्या तत्सम वस्तू विकणारे काही विक्रेते असे सगळे ह्या डब्यात प्रवास करत होते.                  मी मस्त लोखंडी बंदिस्त खिडकीतून बाहेरचं विस्तीर्ण, ढगाळ आभाळ पाहत होते. पहिलं स्थानक येऊन गेलं आणि माझ्या समोरच्या दाराजवळच्या मोकळ्या जागी एक साध्याश्या लाल साडीतली एक स्त्री मोठ्याने हसत येऊन उभी राहिली. तिच्याच मागून निळ्या साडीतली दुसरी स्त्री अशीच हसत आली, त्या निळ्या साडीतल्या स्त्रीने लाल साडीवाल्या स्त्रीला हसत हसत कानात काहीतरी सांगितलं आणि दोघीही मोठमोठ्याने हसू लागल्या. या दोन्ही स्त्रिया आधीच म्हटल्याप्रमाणे साध्याश्या साडीत होत्या, दोघींच्या खांद्याला पर्सही होत्या पण थोड्या हलक्या प्रतीच्या. त्यांच्या हातात छत्र्याही होत्या, एकूणच  त्यांच्या पोशाख आणि इतर गोष्टींवरून त्यांच्या मध्यमवर्गीय परिस्थितीचा अंदाज येत होता.                  ह्या द

तो लिहायचा, जे सुचेल, जे पटेल, जे रुचेल, ते सगळं तो लिहायचा.. लेखक होता तो! लोकांना आवडायचं त्याचं लिखाण, काहींना कळायचं नाही. "कसं सुचतं रे तुला ?" "थोड्याच दिवसात पुस्तक येणार वाटतं" इथवर लोकं बोलायचे. मात्र तो खूष नव्हता, त्याला भीती वाटायची, त्याच्या कल्पनांची, विचारांची, त्याच्या शब्दांची, शब्दांशी गुंफणाऱ्या ओळींची, आणि लिखाणाची. हो, एका लेखकाला भीती वाटत होती, लिहायची.. पण त्यामागे कारण होतं. त्याने रेखाटलेल्या व्यक्तिरेखा, शब्दबद्ध केलेली प्रत्येक व्यक्ती, त्याला रोज रात्री भेटू लागली. त्याच्याकडे आपल्या व्यथांच्या कथा मांडू लागली, आणि तो बिथरू लागला. भास कोणता आणि सत्य काय हेही त्याला कळेना, "हे खरं नाहीये रे, कथा-कवितांमधली पात्रं कधी खरी होतात का वेड्या ? भ्रम आहे हा! " तो स्वतःला समजवायचा. रात्र झाली की खेळ सुरु व्हायचा, व्यक्तिरेखांचा, शब्दांचा, संवादांचा, अस्तित्वाचा.. याच उद्वेगात त्याने कविता लिहिली, बरेच पुरस्कार मिळाले त्याला.. मात्र अजूनही खेळ संपला नव्हता, आता या खेळात तोसुद्धा सामी