मीरा कृष्ण राधेचा...

व्याकूळ मन माझे 
शोधी निखळ प्रेमझरा ,
त्या वेड्या नभी बरसे 
रिमझिमत्या पाऊसधारा .. 

चिंब ढगांतून कुंद हवेतून 
येई गंध प्रीतीचा ,
ओलेता होऊन जाई 
पदर त्या रातीचा .. 

धुंद होऊनी मदमस्त वारा 
डोले आनंदात ,
हासत लाजत वाजवी वीणा 
मंद दिव्याची वात .. 

ऐल तटावर पैल तटावर 
चाले खेळ लाटेचा ,
त्यासवे मस्तीत नाचे
निळा कृष्ण राधेचा ..

तया पाहूनी हरखूनी जाई 
कृष्णदेखणी राधा , 
कृष्णलीला ही चोरुनी पाहे 
वृंदावनीची राधिका ..

कृष्णपटलावर मुरडत नाचे
मोर - लांडोरीची जोडी , 
त्या नृत्यासह हळूच वाढे 
गोप -गोपिकांची लाडी ..

त्यांना पाहुनी चिडूनी जाई
कृष्णवेडी राधा, 
त्याच कृष्णाला गाभारी नेई 
कृष्णभक्त मीरा ..

प्रेमापलीकडल्या तिच्या प्रेमाला 
नसे कसला धिक्कार ,
दुःखाच्या सागरीही हासेल 
असा हा प्रेमालंकार ..

मनमंदिरात राधेच्या 
केवळ तिचा कान्हा ,
या प्रीतीच्या आभूषणी शोभे
रत्नरूपी मीरा ..

अंत असे ना या प्रेमाला 
युगायुगांची गोष्ट ,
कलियुगातही आहे 
राधा ,मीरा अन् एक 
निळासावळा कृष्ण !