शाई...

लॅपटाॅपची उघडी स्क्रीन,
बरेच चरे पडलेली !
शेजारी खूप सारे कागद,
विखुरलेले !
शाईने भरलेली दौत,
तळाशी गळणारी !
शाईचा एक एक थेंब,
आधी फरशीवर,
मग भिंतीवर,
मग स्क्रीनवर !
माझ्या हातांवर,
पायाच्या नखांवर,
डोळ्याच्या कडांना,
कानाशेजारी,
शाईचं शाई !
निळसर काळी?
की काळसर निळी?
ठाऊक नाही...

शाई आहे हे निश्चित !
पण काहीतरी चुकतंय,
गडबड होतेय ना ?
अरे हो,
शाई सगळीकडे आहे
कागद सोडल्यास !
खंत,
शोक,
आक्रोश.
कागद रडत होता
शाईसाठी,
अन् शाई
नको त्या सगळ्यांकडे जात होती !