लाल...

-
माझ्या तळहाताला रंग लागलेला
लालभडक,
रक्तासारखा !
त्याला येणारा उग्र दर्प,
नाकाच्या आत भरून राहिलेला.
समोर तो उभा,
निमगोरा चेहरा,
डोळे बोलके.

क्षणार्धात माझा हात त्याच्या गालावर,
त्याचा गाल लाल.
तोच हात त्याच्या मानेवर,
त्याची मानदेखील लाल.
त्याने कुंचला घेतला,
माझ्या उघड्या पाठीवर फिरवला,
मी त्याच्या छातीवर पाठ टेकली,
त्याची छातीदेखील लाल !
त्याने माझ्या मानेवर त्याचे ओठ टेकले,
ओठ लाल !
मग मिलाप आमच्या ओठांचा,
माझेही ओठ लाल.
त्याने कुंचला पाण्यात बुडवला,
उत्साहात पाणी उडवलं माझ्या अंगावर,
माझं शरीर लाल.
भावनेच्या भरात मी मारली मिठी त्याला,
आता दोन्ही शरीरं लाल,
सगळीकडे लाल रंग,
तोच रक्तासारखा !
लाल रंग,
प्रतीक प्रेमाचं ?
सहवासाचं ?
प्रीतीचं ?
नीट बघ,
त्याचं माझं शरीर.
माझी छाती चिरलेली,
आणि त्याच्या मानेवर सुरा फिरलेला !

Comments

  1. Chandrashekhar Marathe20 December 2017 at 21:34

    अमूर्ततेकडे झुकणारी... नव्हे पूर्ण अमूर्त कविता आहे ही. मस्त लिहिली आहेत, मला आवडली!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

आभाळ

-
आवडायचा त्याला माझा हात घट्ट धरायला, माझ्या नखांशी खेळण्यात कोण जाणे काय आनंद मिळायचा.  माझे केस मोकळे असले की उगाचच ते कुरवाळत बसायचा,  मधेच माझे गाल ओढायचा. "आई गंऽऽ" ओरडल्यावर हसत माझ्याकडे बघत राहायचा, त्याच्या डोळ्यांत एक वेगळीच चमक दिसायची. श्वास कोंडून जाईल इतकी घट्ट मिठी मारायचा, जणू काही मला स्वतःत सामावून घेण्याचा फोल प्रयत्न असायचा. रस्त्याने चालताना हात खांद्यावर ठेवायचा,  एक आश्वासक दिलासा देऊन जायचा. तसा तो अबोल पण स्पर्शातून आभाळ मांडून जायचा.  आधी आधी त्या आभाळातले तारे वेचताना व्हायची कसरत माझी, कधीतरी पटकन मिळायचे, मात्र कधीतरी रात्रंदिवस शोध सुरू असायचा. मग हळू हळू कळलं त्याचं प्रेम, झिरपलं ते शरीरात, खोलवर भिनलं रक्तात,  तेव्हा जाणवलं, उगाचच वेचत होते मी तारे, त्याच्या आभाळाचा सडा तर माझ्याच दारी होता.. 
Read more

सोबत

-
काल आपल्या घरावरून जात होते सहजच मोगऱ्याकडे नजर गेली काळजी घेत नाहीस ना त्याची ? शुष्क, कोमेजलेला होता, त्याला सांभाळ  थोडं , झाडांनाही प्रेम लागतंच ना ..   घराकडे पाहिलं, पार रया गेलेली भितींवर रंगांच्या आकृत्या आणि कौलांतून दिसणारं आभाळ जरा घराकडे लक्ष दे, प्रेमाने भिंतीवर हात फिरव, घरालाही माया लागतेच ना ..   दरवाजा बंद होता तरी आत शिरले आपल्या खोलीत आले, अजूनही मी लाव लेलेच पडदे आहेत बदल ते, शुभ्र अभ्रासारखे पडदे लाव पडद्यांनाही गोंजारावं लागतंच ना ..   माझी पुस्तकांची कपाटं, ती मात्र अगदी स्वच्छ, तुझ्या लक्षात आहे वाटतं ? छान हात फिरवतोस ना त्यांवरून ? “मी नसले तरी माझी पुस्तकं जप” सांगून गेलेले तुला, पुस्तकांनाही कुरवाळावं लागतंच ना ..   आपले कॉफीचे मग्ज, माझ्या डायऱ्या, मला आवडणारं तुझं निळं शर्ट, माझ्या काचेच्या बांगड्या, त्या तू वॉल हँगिंगसारख्या का लावल्यास ? किणकिण ऐकून मी आहे असं वाटतं ? पण आता विसर थोडं मला, इथे येऊन झालंय आता वर्ष, देवाघरी सगळं चांगलं असतं म्हणतात, तुला...
Read more

काळी ठिक्कर...

-
हाय, आज फारच लवकर तुम्हाला पुन्हा भेटायला आले. दिवसात इतके प्रहर असतात, आळसावलेली पहाट, प्रसन्न सकाळ, रखरखलेली दुपार, सुंदर संध्याकाळ आणि शांत रात्र.. रात्र.. हा शब्द ऐकूनंच मला फार छान वाटतं, का विचारताय, मम्म, माहीत नाही बुवा. काही प्रश्नांची उत्तर न शोधलेलीच बरी. हा तर रात्र, रात्री ना, शांतता असते, कोणी त्रास देणारं नसतं, आपल्याच लयीत, आपल्याच मस्तीत लिहिता येतं, त्या लिखाणाचं लगेच परीक्षण करता येतं. नवनवीन कल्पना सुचतात आणि त्या अंमलात आणण्याची पद्धतही सुचते. ह्या अशाच सुंदर आणि माझ्या आवडत्या रात्रीवर मी एक कविता केली आहे. मध्यंतरी बडोद्याला जात असताना ट्रेनमध्ये झोप येत नव्हती आणि तेव्हा अचानकच कविता सुचली.. प्रस्तावना खूप झालीये ना? त्यामुळे आता कवितेकडेच येते, तिचं शीर्षकही रात्रच आहे... रात्र बऱ्याच रात्री जागले मी, एक सुंदर सकाळ पाहण्यासाठी.. शहरातल्या रात्री मात्र झगमगलेल्या होत्या, नाईट क्लब्स, डिस्को थेक्समध्ये नाचणाऱ्या होत्या आणि दारूच्या नशेत, झोपाळलेल्या डोळ्यांनी दहा बारा वाजता होणारी सकाळ होती.. पण मला हवी असलेली रात्र अशी नव्हती. उलट ती शा...
Read more