वास्तव !

-
बोलू मी त्याच्या - तिच्यासारखं ?
चालेल तुला ?
साखरेच्या पाकात बुडवलेल्या कारल्यासारखं ?
चालेल तुला ?

लिहू मी त्याच्या - तिच्यासारखं ?
तेच तेच प्रेम करणं,
त्यावरंच सारखं लिहिणं,
नाहीतर नेहमीचा पाऊस,
चिंब भिजण्याचा अनुभव,
लिहू मी तेच ?
नवीन प्रेमात पडणं ?
पहिलाच स्पर्श ?
लिहू मधाळ सगळं ?

नकोय वास्तव तुला ?
साखरंच हवीये ?
लपवलेलं सत्य हवंय ?
मीसुद्धा तेच लिहिलेलं हवंय ?

नाही !!
मला नाही जमायचं,
लोकांसारखं बोलणं,
सगळ्यांसारखं लिहिणं,
मला वास्तव मांडायचंय,
अस्वस्थता,
तगमग,
लिहिता लिहिता हरवणं,
कधीतरी मूडच न लागणं,
मग चिडचिड,
त्रागा,
ते मांडायचंय,
ते सगळं मांडायचंय..

कारण सगळेच मांडतायंत प्रेम,
सुख,
दु:ख,
सुंदर पडणारा पाऊस,
पण मला मांडायचाय;
चिखल,
कारण तो ही आहे सत्य,
मला तेच लिहायचंय,
सत्य,
परखड पण ढळढळीत,
वास्तव !!!
  

Comments

  1. Unknown3 August 2017 at 10:14

    Nice one....staring lines fab

    ReplyDelete
  2. Chandrashekhar Marathe20 December 2017 at 21:20

    खरंच... प्रेमाबद्दल इतकं काही लिहिलं जातं, की हल्ली ते वाचायचा कंटाळा येतो... त्याचा आनंद घेणं दूरच. तुमचे इतर ब्लॉग्ज वाचावे असं वाटतंय.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

आभाळ

-
आवडायचा त्याला माझा हात घट्ट धरायला, माझ्या नखांशी खेळण्यात कोण जाणे काय आनंद मिळायचा.  माझे केस मोकळे असले की उगाचच ते कुरवाळत बसायचा,  मधेच माझे गाल ओढायचा. "आई गंऽऽ" ओरडल्यावर हसत माझ्याकडे बघत राहायचा, त्याच्या डोळ्यांत एक वेगळीच चमक दिसायची. श्वास कोंडून जाईल इतकी घट्ट मिठी मारायचा, जणू काही मला स्वतःत सामावून घेण्याचा फोल प्रयत्न असायचा. रस्त्याने चालताना हात खांद्यावर ठेवायचा,  एक आश्वासक दिलासा देऊन जायचा. तसा तो अबोल पण स्पर्शातून आभाळ मांडून जायचा.  आधी आधी त्या आभाळातले तारे वेचताना व्हायची कसरत माझी, कधीतरी पटकन मिळायचे, मात्र कधीतरी रात्रंदिवस शोध सुरू असायचा. मग हळू हळू कळलं त्याचं प्रेम, झिरपलं ते शरीरात, खोलवर भिनलं रक्तात,  तेव्हा जाणवलं, उगाचच वेचत होते मी तारे, त्याच्या आभाळाचा सडा तर माझ्याच दारी होता.. 
Read more

सोबत

-
काल आपल्या घरावरून जात होते सहजच मोगऱ्याकडे नजर गेली काळजी घेत नाहीस ना त्याची ? शुष्क, कोमेजलेला होता, त्याला सांभाळ  थोडं , झाडांनाही प्रेम लागतंच ना ..   घराकडे पाहिलं, पार रया गेलेली भितींवर रंगांच्या आकृत्या आणि कौलांतून दिसणारं आभाळ जरा घराकडे लक्ष दे, प्रेमाने भिंतीवर हात फिरव, घरालाही माया लागतेच ना ..   दरवाजा बंद होता तरी आत शिरले आपल्या खोलीत आले, अजूनही मी लाव लेलेच पडदे आहेत बदल ते, शुभ्र अभ्रासारखे पडदे लाव पडद्यांनाही गोंजारावं लागतंच ना ..   माझी पुस्तकांची कपाटं, ती मात्र अगदी स्वच्छ, तुझ्या लक्षात आहे वाटतं ? छान हात फिरवतोस ना त्यांवरून ? “मी नसले तरी माझी पुस्तकं जप” सांगून गेलेले तुला, पुस्तकांनाही कुरवाळावं लागतंच ना ..   आपले कॉफीचे मग्ज, माझ्या डायऱ्या, मला आवडणारं तुझं निळं शर्ट, माझ्या काचेच्या बांगड्या, त्या तू वॉल हँगिंगसारख्या का लावल्यास ? किणकिण ऐकून मी आहे असं वाटतं ? पण आता विसर थोडं मला, इथे येऊन झालंय आता वर्ष, देवाघरी सगळं चांगलं असतं म्हणतात, तुला...
Read more

काळी ठिक्कर...

-
हाय, आज फारच लवकर तुम्हाला पुन्हा भेटायला आले. दिवसात इतके प्रहर असतात, आळसावलेली पहाट, प्रसन्न सकाळ, रखरखलेली दुपार, सुंदर संध्याकाळ आणि शांत रात्र.. रात्र.. हा शब्द ऐकूनंच मला फार छान वाटतं, का विचारताय, मम्म, माहीत नाही बुवा. काही प्रश्नांची उत्तर न शोधलेलीच बरी. हा तर रात्र, रात्री ना, शांतता असते, कोणी त्रास देणारं नसतं, आपल्याच लयीत, आपल्याच मस्तीत लिहिता येतं, त्या लिखाणाचं लगेच परीक्षण करता येतं. नवनवीन कल्पना सुचतात आणि त्या अंमलात आणण्याची पद्धतही सुचते. ह्या अशाच सुंदर आणि माझ्या आवडत्या रात्रीवर मी एक कविता केली आहे. मध्यंतरी बडोद्याला जात असताना ट्रेनमध्ये झोप येत नव्हती आणि तेव्हा अचानकच कविता सुचली.. प्रस्तावना खूप झालीये ना? त्यामुळे आता कवितेकडेच येते, तिचं शीर्षकही रात्रच आहे... रात्र बऱ्याच रात्री जागले मी, एक सुंदर सकाळ पाहण्यासाठी.. शहरातल्या रात्री मात्र झगमगलेल्या होत्या, नाईट क्लब्स, डिस्को थेक्समध्ये नाचणाऱ्या होत्या आणि दारूच्या नशेत, झोपाळलेल्या डोळ्यांनी दहा बारा वाजता होणारी सकाळ होती.. पण मला हवी असलेली रात्र अशी नव्हती. उलट ती शा...
Read more