मी

आजूबाजूला भयंकर कोलाहल, 

रस्त्यांवर गाड्यांचे आवाज, 

बायकांचे आवाज, 

पुरुषांचे आवाज, 

लहान मुलांचे आवाज, 

आणि कर्कश गाणी .. 

रस्त्याच्या मधोमध मी उभी, 

निष्प्राण, 

मला ऐकू येतायत सगळे आवाज, 

दिसतंय सगळं, 

पण तरीही मी निष्प्राण, 

बाजूने जातायत गाड्या, 

मी जागीच थिजलेली, 

थकलेली, 

डोळे रडून रडून सुजलेले, 

डोकं विचार करून बधीर झालेलं, 

थकून मी डोळे मिटले,

तर, मिटलेल्या माझ्या डोळ्यांत 

दिसली मला ती, 

वासनेच्या चिखलात लडबडलेली, 

कित्येक पुरुषांच्या शरीरांत घुसमटलेली, 

शरीराच्या चिंधड्या होत असलेली, 

मनाची लक्तरं उरात असलेली, 

अत्याचारातही झगडणारी

आणि शेवटी दगडाच्या घावात, 

अॅॅसिडच्या माऱ्यात, 

सुऱ्याच्या भोसक्यात, 

निष्प्राण होत असलेली ती .. 

मी?

मी इथे, 

सो कॉल्ड "सुरक्षित" वातावरणात, 

होतात मारे माझ्यावरही, 

त्यांच्याच नजरेचे, 

होतात मलाही स्पर्श, 

ऐकते मीही "ए, माल"  

पण झटकून टाकते सगळं

अंगावरल्या धुळीसारखं, 

शक्य तेव्हा लढतेसुद्धा. 

पण वास्तव बघून सुन्न होते, 

बाई? 

ती काही सुरक्षित नाहीये, 

देवी? 

देवी तर बिलकूल नाहीये, 

नका करू उगाच तिची पूजा, 

तिला गरज नाहीये त्याची, 

शांत जगायचंय तिला, 

ते जगू द्या .. 

प्लीज ते जगू द्या ...